Το πιο σημαντικό πτυχίο είναι εκείνο που σου δίνει η ζωή.

Πάντα στην αναμονή για το πτυχίο και πάντα μετεξεταστέος… 

Κυλούν οι μέρες, οι στιγμές… έρχονται και φεύγουν οι αγάπες, οι έρωτες, οι ευκαιρίες να ζήσεις… κι εσύ εκεί, κολλημένος στο μάθημα της προδοσίας… της εγκατάλειψης… της απόρριψης, της ανημπόριας… 

Άλλοτε θυμώνεις και φωνάζεις, άλλοτε κλαις και λυπάσαι τον εαυτό σου, άλλοτε βυθίζεσαι στην πίκρα σου, άλλοτε κυνηγάς ψεύτικες ευκαιρίες για να προδώσεις κι εσύ αυτούς τους "άτιμους"… να τους πληγώσεις… ανεξάρτητα αν δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε πλήγωσαν… ας δουν και άλλοι με τη σειρά τους πόσο βαθιά χώνει το μαχαίρι ο πόνος… 

Υπάρχουν φορές που σε ακινητοποιεί η θλίψη σου… και μένεις, να περιμένεις… 

Nα επιμένεις… να υπομένεις… και ποτέ να μην δίνεις τις τελικές εξετάσεις για να πάρεις το πτυχίο της Ζωής…

Έχεις βολευτεί και ταυτόχρονα εγκλωβιστεί στο να είσαι ο αιώνιος φοιτητής, ο αιώνιος έφηβος που πάντα αρχίζει κάτι και ποτέ δεν ολοκληρώνει… και που πάντα περιμένει από κάποιον εκεί έξω για να τον στηρίξει, να τον βοηθήσει και να τον απεγκλωβίσει από την ¨αδυναμία¨ του να μπορεί να  είναι ¨παρών¨ ανά πάσα στιγμή… 

Μαγικά κόλπα αυτά αλλά δεν πιάνουν στις τελικές εξετάσεις γιατί η Ζωή δεν δέχεται σκονάκια… 

Ή Ταν ή Επι Τας φωνάζει και συ ή τολμάς ή μένεις μετεξεταστέος για άλλη μια φορά… 

Και είναι πολλά… Αχ! είναι πολλά τα μαθήματα… 

Λοιπόν τι θα κάνεις θα δεχτείς την πρόκληση-πρόσκληση της Ζωής για να αποφοιτήσεις σαν ελεύθερος άνθρωπος ή θα παραμείνεις φοβισμένος στην άκρη κρατώντας τη ζωή σου σε αναμονή;

Για πες;

namaste

despoina palamari